Lectio prima: Isaiae 50,4-7
4 Dominus Deus dedit mihi linguam eruditam, ut sciam sustentare eum qui lassus est verbo; erigit mane mane, erigit mihi aurem ut audiam quasi magistrum.
4 O Senhor Deus deu-me uma língua instruída, para que eu saiba sustentar com a palavra o que está abatido; Ele desperta, a cada manhã, desperta o meu ouvido para que eu escute como um discípulo.
5 Dominus Deus aperuit mihi aurem, ego autem non contradico, retrorsum non abii.
5 O Senhor Deus abriu-me o ouvido; e eu não resisti, nem recuei.
6 Corpus meum dedi percutientibus, et genas meas vellentibus; faciem meam non averti ab increpantibus et conspuentibus in me.
6 Ofereci as costas aos que me batiam, e as faces aos que me arrancavam a barba; não escondi o rosto aos insultos e aos escarros.
7 Dominus Deus auxiliator meus, ideo non confundor; ideo posui faciem meam ut petram durissimam, et scio quoniam non confundar.
7 O Senhor Deus é o meu auxílio, por isso não me deixei abater; por isso tornei o meu rosto como pedra firme, e sei que não serei envergonhado.
Reflexão:
A escuta verdadeira nasce do silêncio da resistência vencida. O ser que desperta ao chamado interno compreende que há força em servir ao outro com a palavra justa. A liberdade não se realiza no afastar-se da dor, mas em acolher seu sentido como caminho. Ao oferecer o corpo, o espírito se eleva, pois aquilo que o mundo tenta humilhar torna-se consagração. A firmeza do rosto voltado à verdade não é rigidez, é fidelidade. O auxílio é a certeza interna de que nada que venha de fora pode quebrar a aliança com o alto. Quem não recua diante da missão é conduzido, não por imposição, mas por escolha lúcida. E essa escolha é a semente da plenitude.
Leia também: LITURGIA DA PALAVRA
Leia também:
#evangelho #homilia #reflexão #católico #evangélico #espírita #cristão
#jesus #cristo #liturgia #liturgiadapalavra #liturgia #salmo #oração
#primeiraleitura #segundaleitura #santododia #vulgata
Nenhum comentário:
Postar um comentário