Prima Lectio: Liber Génesis 32,23-33
Liturgia: Lucta Iacob cum Deo
23 Surrexitque nocte illa, et tulit duas uxores suas, et duos ancillas, et undecim filios, et transivit vadum Iaboc.
Naquela noite, levantou-se, tomou suas duas esposas, suas duas servas e seus onze filhos, e atravessou o vau do Jaboque.
24 Transmisitque omnia quæ habebat:
E fez passar tudo o que possuía para o outro lado.
25 Remansit autem solus: et ecce vir luctabatur cum eo usque mane.
Jacó ficou sozinho. E eis que um homem lutava com ele até o romper da aurora.
26 Qui cum videret quod eum superare non posset, tetigit nervum femoris ejus, et statim emarcuit.
Vendo que não podia vencê-lo, tocou a articulação da sua coxa, e esta se deslocou.
27 Dixitque ad eum: Dimitte me, jam enim ascendit aurora. Respondit: Non dimittam te, nisi benedixeris mihi.
E disse-lhe: Deixa-me ir, pois já amanhece. Jacó respondeu: Não te deixarei ir, se não me abençoares.
28 Ait ergo: Quod nomen est tibi? Respondit: Iacob.
Ele perguntou: Qual é o teu nome? Respondeu: Jacó.
29 At ille: Nequaquam ultra Jacob appellabitur nomen tuum, sed Israël: quoniam si contra Deum fortis fuisti, quanto magis contra homines prævalebis?
E o outro disse: Teu nome não será mais Jacó, mas Israel, porque lutaste com Deus e com os homens, e venceste.
30 Interrogavit eum Jacob: Dic, obsecro, mihi quod nomen est tuum. Respondit: Quare quæris nomen meum? Et benedixit ei in eodem loco.
Jacó perguntou: Rogo-te, dize-me o teu nome. E respondeu: Por que perguntas meu nome? E ali o abençoou.
31 Vocavitque Jacob nomen loci illius Phanuel, dicens: Vidi Deum facie ad faciem, et salva facta est anima mea.
E Jacó chamou aquele lugar de Fanuel, dizendo: Vi Deus face a face, e minha alma foi salva.
32 Ortusque est ei statim sol, postquam transgressus est Phanuel: ipse vero claudicabat pede.
O sol nasceu para ele quando passou por Fanuel; mas ele manquitava de uma perna.
33 Quam ob causam non comedunt filii Israël nervum qui emarcuit in femore Jacob, usque in praesentem diem: eo quod tetigerit nervum femoris ejus, et obstipuerit.
Por isso, os filhos de Israel até hoje não comem o nervo da articulação da coxa, pois ali Deus tocou Jacó e ele ficou manco.
Reflexão:
Esta luta noturna é imagem do combate silencioso entre o eu finito e a Presença que o transcende. No toque divino que fere, revela-se a grandeza do chamado à transformação: não somos aquilo que herdamos, mas o que escolhemos tornar-nos. Jacó torna-se Israel ao afirmar, com liberdade, seu desejo de bênção — de sentido, de elevação. A ferida permanece, não como punição, mas como sinal de travessia. O verdadeiro nome se revela na coragem de permanecer em luta, até que a luz nasça. E quando o sol enfim desponta, a alma compreende: toda dor foi parto de uma liberdade maior.
Leia também:
#evangelho #homilia #reflexão #católico #evangélico #espírita #cristão
#jesus #cristo #liturgia #liturgiadapalavra #liturgia #salmo #oração
#primeiraleitura #segundaleitura #santododia #vulgata
Nenhum comentário:
Postar um comentário